De keizer van Hue

In Hue ben ik een echte toerist. Eerst de citadel met de Verboden Stad bezoeken. De volgende dag naar het strand op de fiets dwars door de rijstvelden en langs kleine levendige dorpjes en de laatste dag op zoek naar het Mausoleum van keizer Tu Duc.
Er is natuurlijk niemand waar ik mijn ervaringen mee kan delen. Dus droom ik maar een beetje weg terwijl ik door de gerestaureerde paviljoens, tempels en paleizen dwaal. Hoe zou ik met de machtige manderijnen omgaan. Keizer Leo zou zeker naar de wensen van het volk luisteren. De Fransen zouden aan deze verlichte despoot hun handen vol hebben. Maar er blijft een probleem dat ik niet kan oplossen. Wat moet je met zo'n grote harem? Met 10 vrouwen zou het nog wel lukken. De eunuchen zouden een viertiendaags schema kunnen maken met af en toe een rustnacht voor de iets oudere keizer. Maar wat moetje met meer dan honderd vrouwen? Wie is die vrouw die in bed op mij ligt te wachten? Word ik soms dement?
Uit de reisgids had ik begrepen dat er nog veel in puin zou liggen, maar er was al veel toegankelijk. Op zich is het allemaal niet zo oud. Ongeveer vanaf 1800. Al voordat tijdens de Vietnamoorlog grote schade werd aangericht waren de gebouwen al in verval. Aan de hand van foto's, die ruimschoots voorradig zijn, wordt er nu gerestaureerd en nagebouwd. Het ziet er soms prachtig uit, maar het is niet ouder dan twintig jaar. Waar kijk je dan eigenlijk naar?
Het landschap is prachtig en vol kleuren. De geur van de parfumrivier schijnt verleden tijd te zijn. Toch meende ik vandaag op mijn te kleine fietsje onderweg een bloemengeur te ruiken, maar dat was vast verbeelding.
Het landschap rond Hue is bezaaid met graven. Soms geordend op een soort begraafplaats, maar ook elders midden in de rijstvelden of op mooie plekken langs de rivier. De boerenzoon in mij vraagt zich dan af of het wel handig is als er midden in een rijstveld een aantal grote graven ligt.
Dit toeristisch paradijs ga ik morgen verlaten. Op naar Laos.