In China

Mong La is een Chinese enclave in Myanmar. De Chinezen komen er van grote afstand naar toe om te gokken, te eten, te drinken, karaokes te bezoeken en voor sex. Het hele stadje is Chinees. De opschriften, de voertaal, de munteenheid, de televisiekanalen.
Het busstation in Kentung was niet ver en er was net in de straat van mijn hotel een reusachtige markt bezig, dus erg druk. Verrassing, het vervoer naar Mong La ging met taxi's. Als er drie klanten waren zou er een vertrekken. Na 1,5 uur wachten waren er twee passagiers. Na 2,5 uur wachten was er nog een passagier omdat de andere een privetaxi genomen had. Het zijn twee verschillende werelden, Myanmar en Mong La. Het was ook de eerste keer dat iemand mij vroeg waarom ik daar eigenlijk heen ging.
Op een gegeven moment kon ik mee met een kleine vrachtwagen. Ik voorin in de cabine en bovenop de vracht op een paar planken zaten nog een stuk of 12 mensen, waaronder een moeder met een baby. Het had nog wel wat voeten in aarde. In Kentung moest ik eerst nog naar de Immigration. Daar werd mijn paspoort ingenomen en kreeg de chauffeur een aantal documenten mee. Onderweg werden we drie keer gecontroleerd. De passagiers moesten dan van de vrachtwagen af en langs het controlepunt lopen. De chauffeur moest mijn papieren laten zien. Na een uur of vier waren we in Mong La. Voor Myanmareze begrippen was het een goede weg, maar toch nog vol met gaten en plekken waar het asfalt verdwenen was. Het was een mooie rit door de bergen naar een brede groene vallei. Wel schaamde ik mij af en toe dat ik in de cabine zat en de ramen dicht gingen als er stofwolken waren terwijl een moeder met kind vier uur op een plank moest zitten. (OK, ik betaalde 10 keer meer). In Mong La moesten we weer naar de Immigration waar ik nog een velletje met gegevens mocht behouden. De bijzonder vriendelijke chauffeur probeerde nog geld voor me te wisselen, maar dat lukte niet meer. Hij bracht mij naar de markt en adviseerde mij een bepaald hotel te nemen.
Daar was het geen warme ontvangst. De receptioniste sprak geen woord Engels of gebarentaal en ging uiteindelijk een man halen die drie woorden Engels sprak. De prijs van een hotelkamer was 180 Yuan en ik moest een borg van 400 Yuan betalen. Gelukkig had ik 200 dollar bij me en die wilde hij wel wisselen voor 1000 Yuan. Zo te zien had hij nog nooit een dollarbiljet gezien en durfde eigenlijk niet te accepteren. Voor 1.000 Yuan kan je veel doen, maar niet als 580 Yuan vooruit moet betalen (en de volgende nacht nog eens 180)
Maar ik had een mooie hotelkamer, met luxe die ik niet meer gewend was en Luxor, een satellietzender van Macau, zendt Engelstalige blockbusters uit die 5 tot 10 jaar oud zijn.
Het gedeelte van Mong La waar ik zat, leek een beetje op Kueh op Langkawi. Brede, goed onderhouden straten met aan weerszijden winkels, hotels en speelholen. Weinig verkeer op straat. Waarschijnlijk komt een groot deel van de Chinezen per bus (en moet dan overstappen in een minivan omdat er geen bussen in het centrum mogen komen).
Het gokspel dat het meeste gespeeld wordt is een vrij eenvoudig schietspelletje. Je betaalt 100 Yuan voor 10000 schoten en ga dan als een gek op vissen, en andere dingen die voorbij drijven, schieten. Op een gegeven moment heb je de vis geschoten en krijg je een grote hoeveelheid punten. Deze punten kun je weer inwisselen voor geld. Daar stond ik dan naar te kijken met mijn paar honderd Yuan op zak terwijl dikke pakken geld van eigenaar verwisselden. Op een deel van de markt werd vooral mahyong gespeeld, razendsnel, ik begreep er niets van. En weer verwisselde een heleboel geld van eigenaar. Elders in het stadje schijnt er een casino te zijn, maar daar ben ik niet geweest.
's Avond waagde ik mij in een karaoke om een biertje te drinken. De serveerster was heel verbaasd dat ik een biertje bestelde. De chinezen komen binnen met bijvoorbeeld 4 man en bestellen dan minimaal 12 flessen bier (0,64 liter). Soms voor alle zekerheid nog 6 extra. Het wordt geschonken in een soort borrelglaasjes, maar dan een maat groter.
Ik dacht eerst dat er alleen een bandje gedraaid werd, maar toen het vreselijk vals klonk bleek dat er twee microfoons in de zaal circuleerden waar zeer enthousiast gebruik van gemaakt werd. En als ze de toon niet haalden dan schreewden ze het wel. Wat een herrie. Gelukkig heb ik al een gehoorbeschadiging, anders was het nu foute boel geweest.
Ze waren wel aardig. Eerst kreeg ik van een aangrenzende tafel een fles bier en vervolgens van een andere tafel nog twee flesjes (die heb ik maar terug gegeven)
In Mong La is het lekker koel. Ik heb flink gewandeld. Je bent zo het stadje uit en kunt bijvoorbeeld naar een tempel lopen die boven op een heuvel staat. Ik had voor het eerst het gevoel dat ik echt in de natuur was.
De tweede avond heb ik bij een Chinees restaurant gegeten. Wat de kok buiten klaarmaakte zag er verrukkelijk uit. Voor 80 of 350 Yuan. Bij dit laatste bedrag was ik failliet geweest.
Nu kwam er een grote wok op tafel op de vlam in het midden van de tafel. Wat ontzettend veel. Ik heb er maar geen rijst bij gegeten, maar toen ik moest stoppen had ik ongeveer een vierde deel opgegeten. Het ontbijt heb ik de volgende ochtend overgeslagen.
Het viel me op dat veel Chinezen een enorme hoeveelheid aan schotels en dergelijke bestellen. daar geanimeerd en snel van eten en dan weer vertrekken (naar de goktafel?) Er blijft dan een grote hoeveelheid over en soms wordt een doggybag gevuld met iets lekkers meegenomen.
De volgende ochtend ging ik terug en was dankzij de waarborgsom weer rijk. De Chineze taxichaffeurs snapten niet waar ik naar toe moest. Sommigen hadden nog nooit van Kentung gehoord en een enkeling wees met zijn vinger de verkeerde kant op. Daarna probeerde ik het aan de andere kant van de rivier. De Myanmarezen zouden toch wel weten hoe je terug moet naar Myanmar. Uiteindelijk snapte een winkelier wat er moest gebeuren en bracht iemand mij op de brommer naar de Immigration. Daar hadden ze een lijstje van vervoersbedrijven die naar Kentung reden. De ambtenaar belde op en even later werd ik opgehaald door een grote personenauto. Bij immigration moesten ze weten wie de chauffeur van de auto was om in te vullen op mijn papieren. De terugweg kostte het dubbele en ging twee keer zo snel. Zo'n tweedehands Japanse Toyota wordt dan flink afgeragd. We waren met vier passagiers. De voorstoel kostte 150 Yuan en de achterbank 100 Yuan. Na alle contoles onderweg kreeg ik bij de Immigration in Kentung mijn paspoort terug en wandelde ik naar het hotel waar ik als de verloren zoon begroet werd.
In een boekje van Lieve Joris heb ik gelezen dat ze in Mong La geweest is, maar er komen zeer weinig westerse reizigers. Het stapeltje bij de Immigration bestond uit maar een paspoort. Dat van mij. Het lijkt mij niet echt een bestemming voor het massatoerisme, maar ik vond het wel het hoogtepunt van deze reis.
Het was ook het meest noordelijke punt van mijn reis. Morgen begint in feite de terugreis naar Bangkok.