Friend wants money, no kyats

Een aantal dagen heb ik geen toegang gehad tot internet. Nu wel, maar de temperatuur is zeer hoog. Als het verslag plotseling eindigt komt dat doordat ik flauw gevallen ben. (of omdat de stroom plotseling uitviel en dat gebeurde dus)
Vanaf het Inle lake terug naar Taunggyi voelde een beetje als thuis komen. Ik nam nu een ander hotel, vlak boven de beerbar die ik zo gezellig vond. En inderdaad, toen ik er 's avonds binnenstapte werd ik door de ober gelijk aan mijn arm mee gevoerd naar een prachtige plek voor de TV waar net Manchester United tegen Liverpool begonnen was. Leuke wedstrijd. Veel Myanmareze mannen zijn gek van voetbal. Ze kennen de Europese clubs en de belangrijkste spelers. Ik weet niet of het dagelijks is of wekelijks, maar er verschijnen in Myanmar kranten die volledig aan de Europese competities gewijd zijn (en de champions league) en die kranten worden grondig gelezen. Ik merkte wel dat ze veel namen kennen, maar niet zo veel van het spel snapten, iedere keer waren ze verbaasd als Liverpool weer een penalty kreeg. Natuurlijk maakte ik gelijk voetbalvrienden. Een betaalde zelfs voor mijn bier, wat volkomen onnodig is bij een prijs van ongeveer 45 eurocent per glas.
Uiteindelijk wilde hij money. Dat wilde ik hem best geven, maar dat wilde hij niet. Na een tijdje snapte ik het, hij wilde euro's. In Myanmar zijn ze trots op het land en op zichzelf, dat de tempels zo mooi zijn en dat ze tolerant en aardig zijn. Maar hun geld vinden ze maar niets. Ze zijn jaloers op landen met een stabiele munt. In het verleden heeft een dictator een keer al het bestaande geld ongeldig verklaard en dat vervangen door geld gebaseerd op het cijfer 9. Volgens de waarzegger zou de 9 hem geluk brengen. Misschien is dat ook de verklaring voor het enorme aantal juweliers en goudhandelaren die het op het eind van de dag ontzettend druk hebben. Edelmetaal behoudt in ieder geval waarde.
Enfin, ik even naar mijn kamer en heb daar een twee euro munt gehaald. Hij was helemaal gelukkig. Het was nog moeilijk om afscheid te nemen van mijn drie 'vrienden'. Steeds opnieuw werd mijn hand gepakt om afscheid te nemen en vele uitnodigingen volgden om in de toekomst bij hen te verblijven.

De volgende dag was ik natuurlijk veel te vroeg op het vliegveld. Ze willen je heel graag vervoeren, maar het liefste zo snel en vroeg mogelijk. Er kan altijd nog een ander vrachtje komen. Het was drie kwartier rijden en om 10 uur was ik er en 15 minuten later waren alle formaliteiten vervuld en moest ik tot half een wachten. Eerst zou ik naar Tachileik vliegen en vandaar naar Kentung. Ze kwamen zich verontschuldigen omdat het vliegveld van Kentung gesloten was (dat geloof ik natuurlijk niet) en zouden mij nu met een taxi van Tachileik naar Kentung brengen. Uiteindelijk vloog het vliegtuig in een keer naar Kentung. Na 50 minuten was ik er. Met de bus was het een hele dag geweest. Het was een nieuwe ATR 72-600 en ook de stewardessen zagen er gloednieuw uit. Niets op aan te merken.
Kentung is een mooi plaatsje met een prachtig sfeervol meer, maar in de avonduren vond ik het er wel een beetje saai. Ik besloot om de volgende dag naar Mong La te gaan. Ik kom bovendien nog een keertje terug in Kentung