Police special branch

In Myanmar mag er dan wel heel wat mis zijn, mijn voorspelling was dat ik er als toerist niets van zou merken. Eergisteren was ik in een echte bierbar. Deze zijn meestal een beetje uit het zicht. Vrouwen komen er niet, het is niet netjes om in het openbaar alcohol te drinken en bovendien moeten ze de volgende dag weer vroeg op om te werken. Ik zat bij een man aan tafel van Indiase afkomst en we konden een beetje met elkaar communiceren omdat hij een winkeltje had met edelstenen en wel eens toeristen als klant kreeg. Er kwamen twee jongere mannen bijzitten die hij voorstelde als vrienden. Het rare was dat het helemaal niet zo ontspannen en relaxt er aan toeging zoals gebruikelijk is onder Myanmarese mannen. Vooral degene die schuin tegenover mij zat drong ergens sterk op aan. Hij had een notitieblokje bij zich waar allerlei dingen in stonden.
Mijn 'indiase vriend' zei op een gegeven moment dat ze van de politie special branch waren. Tegenover mij waren ze erg vriendelijk. Ze wilden van alles weten over mijn reis, maar spraken geen woord Engels. Ik merkte dat mijn 'indiase vriend' ook niet zo veel zin had om een woordje te vertalen. De ene agent kwam van Mandalay en uit zijn praten en doen begreep ik dat hij het onvergeeflijk vond dat ik niet naar Mandalay ging. Het zal wel goed bedoeld zijn geweest en ik knikte en lachte maar wat. Toen ze uiteindelijk weggingen was mijn 'indiase vriend' bijzonder opgelucht. Ze wilden geld van hem hebben vanwege zijn winkel. Hij vroeg mij nog om hem op zondag op te zoeken in zijn winkel, maar die kon ik vandaag niet zo snel vinden en om vijf uur sluiten de winkeltjes op de markt.
In Taunggyi heb ik de hele dag geen andere toerist gezien. Ik was van plan om een tour te boeken naar het Inle lake, maar zonder klanten worden die niet georganiseerd. Daarom ben ik gisterochtend met de Songthauw naar Inle Lake gegaan en heb daar een hotel genomen.
En toen moest ik natuurlijk een tripje maken op het meer. Jullie mogen de reisgids geloven, het is schitterend. Misschien zijn er wel beelden van Erica Terpstra, echt iets voor haar. Voor mij is zo'n boottripje erg ongemakkelijk. Ik ben de enige passagier en wordt met alle egards ontvangen bij de zilversmid. Krijg een hele rondleiding en kom dan uiteindelijk in de winkel terecht waar de vriendelijke dame erop wijst dat je ook met een creditcard kan betalen. Maar ik heb geen enkele belangstelling voor zilveren sieraden. Het enige edelmetaal dat ik bezit zit in een paar oude kronen en dat is genoeg. Ik heb vriendelijk afscheid genomen en daarna voeren we naar de weverij waar zich het zelfde afspeelde. Daarna was het tijd voor een prachtig, boven het water gelegen restaurant. Maar ik had net 2 uur daarvoor mijn ontbijt gehad. Ik heb maar een omelet gegeten. Het was een hele dure omelet met een frisdrankje.
De huizen staan op palen in het water. De enige manier om er te komen of om er iets te brengen is met een (longtail) boot. Die palen gaan ongeveer 8 jaar mee en daarna moet er opnieuw gebouwd worden.
Tegen de avond was het heel gezellig in de plaatselijke bierbar. Tegen mijn gewoonte in had ik voor het eten al een flinke slok op. Daarna met een paar Zwitsers pasta gegeten. Het is lang geleden dat ik Westers eten heb gegeten. Ik vond de portie eigenlijk veel te groot.
Vandaag heb ik 's ochtends een fiets gehuurd en ben min of meer langs het meer gereden. Ik kwam op een prachtig plekje uit waar vrouwen rijst aan het planten waren en waar je via een houten brug tot bij een dorpje in het meer kon lopen. Zo kon ik, van boven af, veel beter zien hoe de drijvende tuinen er uit zien. Vanaf een bankje heb ik het dorpsleven bestudeerd. Ieder huis heeft een aantal bootjes. Als je iets wilt buiten het huis, dan moet je met een bootje. Als kinderen buiten willen spelen moeten ze in een bootje. Een prachtig gezicht.
Misschien zie ik iets over het hoofd, maar de economie draait hiet voor een zeer groot deel op de vrouwelijke spierkracht. Het bewerken van het land, bouwvakkers en wegwerkers, het zijn bijna allemaal vrouwen. Producten naar de markt brengen en die verkopen, vrouwenwerk.
De mannen zorgen voor het transport. Ze besturen alles wat transporteert, longtailboten, vrachtauto's, bussen, personenauto, paard en wagen, ossenkarren, fietstaxi's. Het zijn mannen die toeristen aanspreken om transport aan te bieden en als er even geen transport nodig is zitten ze gezellig in de schaduw te kijken naar de vrouwen die net op hun hoofd een lading stenen vervoeren. De motorbike kan iedereen besturen, maar alleen mannen besturen een motorbike taxi. Man en vrouw op de motorbike betekent dat de man rijdt en de vrouw bevallig achterop zit.
Goed, ik overdrijf natuurlijk, er zijn ook wel mannen die zwaar lichamelijk werk verrichten.
's Middags met de songthauw terug. Ik heb weer iets nieuws geleerd. Deze songthauw vertrekt pas als er vijfentwintig passagiers zijn. Ik stond om half een klaar, maar het vertrek was pas na twee uur. Het voordeel is wel dat er weinig passagiers onderweg in of uitstappen.
Morgen vlieg ik naar Kentung (Kyoingtong). Toeristen kunnen geen buskaartje kopen voor dit traject. Ik vlieg met Yadanarpon airlines, een nieuwe maatschappij met als slogan: Enjoy Royal Service. Over het toestel en de piloot weet ik nog niets, maar ik verwacht niet dat dit mijn laatste verslag is.
Jullie horen van me