Dapper, niet zo dapper

Niet iedereen heeft geloof ik begrepen dat je even bij reisverslagen moet kijken en dan vind je mijn eerste verslag van deze reis.

Het waren twee schoonzusjes. Ik hoorde ze achter mij giechelen en roddelen. Toen ik lachend omkeek spraken ze mij aan. Ja, ze wilden even met mij oplopen en ze wilden ook wel een ijsje eten bij de ijssalon. Best wel dapper dat twee vrouwen met hoofddoekjes om met een lange blanke man meelopen. Vanuit auto's werd het nodige naar hen geschreeuwd, maar daar trokken ze zich niets van aan. En ze hielden ook van Karaoke, samen met echtgenoot en broer gingen ze er wel eens naar toe. Ze zongen een Indonesisch liefdesliedje voor me. Een beetje voorovergebogen over hun ijsje, zodat anderen het niet konden horen. Prachtig. Daarna moest ik zingen. "Ik vind je geweldig, in een woord geweldig, en als ik ooit weer eens ter aarde komen zou ....." Ze vonden het ook heel mooi. Dank je Ronnie Tober.

Op highschool krijgen Indonesische kinderen Engels als vak waardoor sommigen wat Engels spreken. Zo ook in de bus van Bima naar Sape. Drie leuke zestienjarige meisjes met hoofddoekjes, waarvan de gele (zie foto) de dapperste was. Ze wilde graag wat in het Engels met mij converseren. Er was geen bijrijder en tijdens een stop kwam de chauffeur om het geld te incasseren. Ik wist dat het 30.000 was en gaf 50.000. De chauffeur stak het in zijn zak en ging weer achter het stuur zitten. Om een bedrag van € 1,36 ga ik niet moeilijk doen. Maar het meisje met het gele hoofddoekje had het gezien en vond het niet goed. Ze ging voorin naast de chauffeur zitten en even later kwam ze mij mijn geld terugbrengen. Dapper, ik had het zo niet gedurfd.

De oude man was gekleed in wat lompen en op blote voeten. Hij ging tegenover ons zitten en omdat hij de hele tijd vurig praatte zag je dat hij nog een enkele tand in zijn mond had. Hij is gek geworden zeiden de mannen die met me zaten te praten. Een politieman kwam op zijn moterbike aanrijden. Hij deed alsof hij de oude man in zijn kruis zou rijden. Die was in paniek. De politieman keek lachend opzij om te kijken of iedereen het grappig vond en deed het nog twee keer. Gehoorzaam lachten de mannen, maar toen de politieman naar binnen was zeiden ze dat ze het helemaal niet leuk vonden, maar ja, een politieman.
Nog een keer deed de politieman of hij een vreselijke trap met zijn laarzen zou uitdelen. Weer paniek.
Ik heb niet meegelachen, maar boos/afkeurend gekeken. Ik durfde echter niet te zeggen dat hij op moest rotten met zijn laffe rotkop. Zo dapper ben ik nou ook weer niet.

In Labuhan bajo kreeg ik gelijk de volledige aandacht van een gids. Imam, afkomstig van Bima. Hij nam mij mee achterop de motorbike naar een waterval op een uurtje rijden. Lastig voor deze gids was dat hij steeds moest vragen waar de waterval nou eigenlijk was. Bij de office mocht ik 100.000 roepia afrekenen en kreeg ik Hendrik als gids toegewezen. Deze naam had hij waarschijnlijk te danken aan de Nederlandse missionaris De Hoop waarover met veel achting gesproken werd. Het was een uurtje lopen bergafwaarts en na 5 minuten begon het tropisch te stortregenen. De steile helling veranderde nu in een modderbaan met stroompjes water. Hendrik vond het niet gevaarlijk, maar ik wel en ik ben niet zo gauw bang. Ik zag mezelf al 10 meter naar beneden door de modder glijden. Daarna nog door een riviertje waden, interessant, misschien overleven mijn sandalen het wel. Och, de waterval was indrukwekkend. Er schijnen wel eens toeristen naar beneden te springen, net zoals in de film, maar niet iedereen overleeft dat. Inmiddels was het droog. Hendrik probeerde me op de terugweg over te halen om te investeren in zijn toekomstige restaurant, zijn vrouw scheen heerlijk te koken.
De volgende dag nam Imam me mee naar een grot, die hij ook moeilijk kon vinden. Ook daar lekker veel modder en een doorgang van nauwelijks 80 cm. Ik word duidelijk een dagje ouder. Bij mijn uitstapje naar de Komodo dragons heb ik Imam maar niet meegenomen, dan was ik nu waarschijnlijk nog terug geweest. In het echt zijn die dragons toch minder indrukwekkend dan op film of foto. Maar ja, ze hebben me niet proberen aan te vallen, dat scheelt.
De Gordel van Smaragd, die naam is niet overdreven als je op de boot langs de eilanden vaart. Dat heeft die Multatuli toch mooi bedacht.

Flores heeft veel natuurschoon. De regentijd heeft als voordeel dat alles frisgroen is door de regen en als nadeel.... Precies. Ik zit nu in een bergdorpje, Ruteng, lekker koel, maar ook veel regen.

Selamat pagi

Leo