In volkomen rust aan de Golf van Bengalen

Van mijn hotel wandelde ik naar beneden naar het palmenstrand. Een leeg strand strekte zich voor mij uit. Niemand te zien. Perfect.
Niet helemaal dus, ik heb liever een strand met een beetje vertier. Strandstoelen, een hapje en een drankje en wat gedoe waar je naar kunt kijken.
In mijn vorige verslag, In the Budha, vertelde ik al over mijn bezoek aan een tempel en monastery complex. Hoewel ik inmiddels wel genoeg Budha gezien heb, kon ik er voor mijzelf toch niet onderuit om de belangrijkste highlight van Yangon, en misschien wel van Myanmar, te bezoeken: De Shewadagon Pagoda. Op een heuvel is een soort paleis gebouwd. De Pagoda is bedekt met een dikke laag goud. Het is een groot complex van een paar voetbalvelden groot. Rondom de pagoda staan kleinere pagoda's en Budha beelden. De vlakte is verder bebouwd met allerlei rijk versierde gebouwen met duizenden Budhabeelden erin. Het kan niet op. Het onderhoud is perfect, terwijl er in Yangon bijna geen trattoir te vinden is zonder diepe valkuilen. En het breidt zich uit. De trappen naar boven zijn verbouwd tot ware paleisgangen. Er is vast nog wel ruimte voor een paar duizend budhabeelden, al of niet van goud. Er wordt hier veel karma verkregen. De toeristen hebben hun eigen ingang. Met detectiepoortjes, een bewaakte schoenenbewaarplaats en een kassa waar je 8 dollar mag afrekenen. Daarna mag je met de lift ongeveer 40 meter naar boven.
De volgende ochtend naar Chaung Tha. Ik heb inmiddels door dat iedere asfaltstrook (en ook als het asfalt verdwenen is) buiten de bebouwde kom een tolweg is. Bij een klein weggetje staat soms een slagboompje met een incasseur. Bij de grotere weg staan talloos veel tolpoorten met steeds opnieuw een weegbrug voor de vrachtauto's.
Bij de ingang naar Chaung Tha kwam er een vriendelijke man de bus in die een hotel in de aanbieding had. Het eerste hotel was 40 dollar. Dat vond ik te veel. 'Maar alle andere hotels hier zijn nog duurder' Gelukkig had hij ook nog een zusterhotel in de aanbieding een stukje verder op langs de kust voor 25 dollar. Daar kwam ik terecht. Een prachtige tuin, mooie bungalow en een stil strand. Maar geen TV, Wifi en alleen elektriciteit tussen 18.00 en 06.00 uur. De vriendelijke man had zijn eigen waarheid gesproken, er waren ook guesthouses en die waren waarschijnlijk wat goedkoper. Maar ze waren bij het hotel erg vriendelijk en hulpvaardig en op het strand was na een km lopen een klein huisje waar eten en drinken te verkrijgen waren en ook een paar andere toeristen waren.
De volgende dag heb ik in het dorp een fiets gehuurd om mij een beetje te kunnen verplaatsen. Aan het strand kennen ze de 'hotelzone'. De hotels zijn de baas over het strand dat voor hun hotel ligt. Er zijn smalle toegangsstroken waar de locale bevolking zijn zaakjes (eten, luchtbanden, drankjes) mag aanbieden. Op het eind van het dorp is zo'n 10 procent van het strand nog beschikbaar voor de locale bevolking om hun nering te drijven.
Er staat misschien wel voor een miljard euro aan dure hotels met zeer hoge kamerprijzen. De bezetting van de hotels wordt vooral gevormd door rijke Myanmarezen. Hier kan je zien dat obesitas ook in Myanmar voorkomt. Het bergweggetje naar Chaung Tha bestaat uit een smalle asfaltstrook, waar de vele bussen elkaar alleen kunnen passeren door de berm in te gaan. Natuurlijk is dit asfaltspoor een tolweg.
Als ik in een stoffige stad ben verheug ik me er altijd op om naar het strand te gaan, maar als ik een paar dagen naar de oceaan gestaard heb en veel gelezen heb, verlang ik er altijd weer naar om weg te gaan.
Het was uiteindelijk een prettige plek met een frisse wind uit zee en heel erg rustig.
Ook nu lukt het mij niet om de juiste plaats op waarbenjenu in te vullen. Het google kaartje hieronder noemt het Chaung Thar. Het ligt ten noordwesten van Pathein. Die plaats vul ik dan maar in.