Tussen de Russen

Het toeristenreservaat van Nha Trang bestaat uit een lange drukke boulevard langs het brede strand en een paar aangrenzende straten. Er staat een overstelpende hoeveelheid hotels en er worden er nog veel meer gebouwd. Groot en luxe met veel marmer en fonteinen en Russische opschriften. Ergens heb ik gelezen dat er dagelijks vijf vliegtuigen met Russen landen, maar gezien de hoeveelheid hotelkamers zou dat nog veel meer moeten zijn.
Volgens mij kan ik de Russische mannen aan hun uiterlijk herkennen, beetje boerse hoofden en een wat pafferig gezicht. Dat krijg je ervan als je zoveel wodka drinkt. Bij de vrouwen is het wat moeilijker te zien, vooral omdat ze hier hun bontmuts niet op hebben.

In het stadsmuseum van Saigon waren twee zalen gewijd aan het `bewijs` dat de Spratley eilanden en ook de Paracel eilanden bij Vietnam hoorden. Zelfs oude Chinese kaarten rekenden deze onooglijke eilandjes niet tot China. Het gaat om weinig oppervlakte grond maar ook over enorme voorraden olie en gas (en visgebieden) Mijn gids verzekerde mij dan ook dat ik geen Chinese toeristen zou tegenkomen. Chinezen worden gehaat. In tegenstelling tot Amerikanen die tegenwordig meer dan welkom zijn (vooral als ze dollars meebrengen).
Maar in Nha Trang ligt dit anders. Vanwege bekende redenen komen er veel minder Russen en er is een reclamecampagne op de Chinese TV geweest waarbij men uitgnodigd werd om het koude winterse China te verlaten en lekker in de zon te liggen in Zuid Vietnam. En ze zijn gekomen. Kassa.
Het is lekker weer hier, overdag een graad of 28 met veel wind uit zee en `s avonds een graad of 20 zonder wind.

Ik kwam in gesprek met een Rus die Engels sprak, het bleek een Est te zijn.
Vanuit Estland nemen ze eerst de vlucht naar Moskou, dan naar Hanoi of Saigon en daarna de vlucht naar Nha Trang. Behoorlijk omslachtig dus, misschien gaan er ook wel rechtstreekse chartervluchten, maar dat weet ik niet.
In heel Vietnam reizen veel Fransen rond, hoger opgeleid en hoger inkomen. Ze zijn op zoek naar de oude Franse koloniale glorie. Ook wonen er veel Franse expats. In bar Crazy Kim werd er door een groepje mensen prachtig de salsa gedanst. Ik vroeg nog of ze het Carnaval in eigen land niet misten. Die vraag begrepen ze niet, het waren namelijk ook Fransen die wekelijks een paar avonden de Salsa dans beoefenden.
Ze waren zo vriendelijk om mij uit te nodigen voor de zondagmiddagwandeling van westerse expats. Dat is helemaal niet zo eenvoudig. Buiten het toeristenreservaat kun je nauwelijks wandelen en het duurt uren voordat je de stad uit bent. Er worden bussen gecharterd en frisdrank en bier wordt gekoeld meegebracht. Maar bussen komen niet zo makkelijk de stad uit. De weg wordt steeds slechter en steeds smaller. Uiteindelijk was er in een soort landelijk gebied een hardloop- en wandelparcours uitgezet. Na een aantal km was het dan tijd voor een drankje. Het parcours was korter dan verwacht. We kwamen terecht in een door monnikken geleid weeshuis waar ze ons trakteerden op een eenvoudige maaltijd. Na afloop werd er in een kring gedronken en werden verschillende mensen geprezen en wat studentikoos afgezeken.

Vandaag ben ik ongeveer op de helft. De helft van mijn totale reis van twee maanden en de helft van mijn verblijf in Vietnam. Ik stond voor een dilemma. De bedoeling was om Vietnam van Zuid naar Noord door te reizen en dan vanuit Hanoi terug te vliegen naar Thailand. Maar ik ben hier niet naar toe gereisd om kou te lijden en in het Noorden is het aanzienlijk kouder dan in het midden.
Daarom heb ik besloten om de resterende weken van mijn verblijf rond te reizen tussen Hoi An, Da Nang en Hue. Dan vlieg ik terug vanuit Da Nang.
De afstand naar Da Nang is 400 km, maar het duurt de hele nacht, 14 uur. De hele hoofdweg 1 is `under construction` Dat wil zeggen dat de bus door kuilen en gaten moet, dan weer links van de weg, dan weer naar rechts. Ik hoop maar dat ik een beetje kan slapen.
De volgende keer zal ik jullie berichten over de viering van het nieuwjaarsfeest in Da Nang