In the Budha

Win is een student van eenentwintig jaar en zit boordevol ambitie. Als hij over twee jaar klaar is met zijn studie, wil hij naar Singapore om daar geld te verdienen. Zijn moeder woont in Mandelay en heeft daar twee banen om geld te verdienen om haar kinderen onderwijs te laten volgen. Om 10.00 uur haalt hij mij op. We bekijken eerst de Sula pagoda. Mijn guesthouse kijkt uit op deze pagoda die het midden vormt van een grote rotonde. De week telt acht dagen. De woensdag telt twee dagen,daarom zijn er acht hoeken bij een pagoda. Bij "jouw" dag, de zondag, kan je een offer brengen en water over het hoofd van een kleine budha gooien. Dat moest ik natuurlijk ook doen. Ook heb ik een offer gebracht door een stukje bladgoud te kopen en dat op een speciale Budha te plakken. Als iemand verder geïnteresseerd is in de Budha, zoek je dat maar op met de hulp van Google.
Win verblijft in een monasterie, in ruil hiervoor doet hij vrijwilligers werk. Van de overste heeft hij toestemming gekregen om het hele complex met inbegrip van de woongedeeltes te laten zien. In ruil daarvoor moet ik wel een donatie van 20 dollar aan het klooster doen. Op het complex leven 1500 monnikken waarvan 900 kinderen. Een oorzaak voor dit hoge kinder aantal is de orkaanramp van 2007 waarbij veel mensen om het leven gekomen zijn Ze zijn ondergebracht in vercillende monasteries. De verschillen tussen de diverse gebouwen is groot.
Boedusten geloven in reïncarnatie. Als je veel doneert verbetert dat je karma en dat werkt positief uit voor een volgend leven. Sommige officieren uit het leger of functionarissen van de regering doneren enorme bedragen om een nieuw monasterie te bouwen. Dit verbetert hun karma. En ze bulken van het geld omdat ze de overvloedige grondstoffen van Myanmar aan China en India verkopen. Win verheugde zich al enorm op de verkiezingen van 2015, maar ik vrees dat het leger misschien wel zijn politieke macht wil afstaan, maar niet zijn economische. Nu begrijp ik ook beter hoe het mogelijk is dat in een arm land zeer rijke goed onderhouden tempelcomplexen staan. Het doneren van nog een gouden Budha levert meer karma op dan gratis onderwijs voor arme kinderen. Ik ben urenlang op het complex geweest, heb de toeristische `sitting Budha` en de `reclining Budha` van 77 meter lengte gezien, maar ook de eenvoudige accommodatie waar de monnikken, en ook Win, slapen. Het grote meditatiecentrum functioneerde volop, de klaslokalen waren op dit moment leeg. In iedere ruimte staat een kleine Budha en men slaapt met zijn hoofd naar de Boedha toe. Het was wel vermoeiend om urenlang met Win te praten. Hij kent veel woorden, maar spreekt ze meestal helemaal verkeerd uit.

Ik moet een longyi kopen. Ik had een sarong mee, maar die ben ik kwijt geraakt. Een grote dunne doek kan je voor van alles gebruiken: handdoek, badlaken, laken, bescherming tegen AC, etc. De meest Myanmarezen dragen de longyi, mannen en vrouwen. Ik weet zeker dat een paar vrouwen uit mijn onmiddelijke omgeving dit kledingstuk graag zouden gebruiken. Als je nodig moet hurk je langs de kant van de weg en als je weer waardig wegloopt blijft er alleen een natte plek achter. Mij hield vooral de vraag bezig of men er iets onder aan heeft. Aan Win durfde ik het te vragen. Nee, hij had er niets onder aan. Lekker luchtig. Ik beloof dat ik de longyi voor alles zal gebruiken, maar niet als kledingsstuk.
Er schijnt een grote concurrentie te bestaan tussen particuliere busmaatschappijen. Van Mawlaymine naar Yangon ging ik met Elite Express. Een mooie Scania bus. De chauffeur en de bijrijder hadden mooie uniformen aan en er was een soort stewardes die gekleed ging in een Singapore airlines jurkje met daaronder schoenen met een hakje. Zij vertroetelde de passagiers. De rit beviel goed, betere weg, ruime zitplaats en ik had een lange broek aan tegen de AC. Toch moesten we onderweg nog een keer langs de kant van de weg stoppen voor een plaspauze. Geen probleem zoals jullie nu weten. Er was een dame bij zonder longyi en om haar te assisteren tripte onze stewardes gezellig met haar mee door het losse grind.
Op het nog in aanbouw zijnde grote busstation ten noorden van Yangon was de taximaffia de baas. Het kostte 12.000 kyat naar Yangon downtown. Toen ik dat wel veel vond mocht ik voor 10.000. De urenlange busrit had 8000 kyat gekost. Samen met twee andere passagiers in een mooie Toyota. Maar de AC ging niet aan, dan moest je bijbetalen. Zo kwam ik toch nog nat van het zweet, na een uur, bij een guesthouse aan.
ING meldde mij dat er 6 landen op de wereld zijn waar zij vanwege veiligheidsredenen hun pasjes niet laten werken, toevallig veel landen die politiek geboycot worden, waaronder Cuba en Myanmar. Ik vind het maar vreemd. Mastercard doet wel zaken met deze landen, maar je mag er geen gebruik van maken als Ing klant.