In de bank

Nu beschik ik over een plastic tasje vol met bankbiljetten. De bank ging pas om halftien open en zou om drie uur al weer sluiten. Het was wel een beetje haasten. De medewerkers zijn erg vriendelijk en zien er keurig uit.Ze moesten alles van mij weten. Een probleem was nog dat ik de naam van mijn hotel niet uit mijn hoofd wist en dat zij de Chinese tekens op de adreskaart niet konden lezen. Ook had ik geen locaal mobiel nummer. Het zou vervolgens wel even duren. Verwarring over mijn naam: Leonard Bakker of Leonard Arie Bakker. Om half twaalf zaten we te wachten op toestemming van de Issue Office. Die kwam om twaalf uur en toen moesten er nog een heleboel papieren ingevuld worden en ik heb wel 8 handtekeningen gezet. Er lag inmiddels een heel dossier van mij. Om half een kwam het meisje met de poet en na een paar laatste handtekeningen kreeg ik het geld (en ik heb het niet nageteld,) Ik heb wel goed kunnen bestuderen hoe er gewerkt word. Ze gebruiken verschillende systemen naast elkaar, papier, locale computer, centrale computer met bijbehorende uitdraaien en overal moeten handtekeningen op. Het bedrag dat aan mij uitbetaald werd, werd ook genoteerd in een soort schoolschriftje met allerlei gegevens erbij. Geen wonder dat ze om drie uur sluiten, daarna moet nog gecontoleerd worden of alle systemen met elkaar kloppen. Genoeg hierover.

Myamar kent zijn, voor mij dan, bijzondere kanten. Ik probeer meestal ergens te eten waar het klaargemaakt wordt in een wok of in een hete bouillon of waa r pannen op het vuur staan. In Kawthaung en Myeik stonden de gerechten meestal al klaar op schalen. Je moet dan aanwijzen wat je wilt hebben. Het eten staat er al uren en je krijgt het dus niet warm op je bord. Ook vind ik het vlees nogal vet en relatief weinig groenten. Er wordt erg veel thee gedronken. Daarbij worden vooral zoete versnaperingen op tafel gezet. Gisteren heb ik met een soort wentelteefje ontbeten en niet met Fried rice of noodle soup. Je krijgt een glas thee met veel melk (uit blik) en uit een thermosfles op tafel kan je net zo veel thee bijschenken als je maar wilt. Na een paar keer theedrinken op een dag heb ik het wel zo.n beetje gehad met de thee.
Er zijn meer zaken die aan de Engelse bezettingstijd (tot 1948) doen denken.
Er zijjn grote loodsen met soms wel 10 of 12 snookertafels. Er wordt fanatiek op gespeeld. Kleine meisjes (ik schat 12, maar ze zijn misschien wel 15 of 16) hebben als taak om na afloop de ballen weer op de juiste plek te leggen. Hier in Dawei zijn veel voormalige Engelse gebouwen die het nog steeds volhouden. En om af te rekenen met de voormalige bezetter is men rechts gaan rijden, terwijl bij veel auto`s het stuur nog rechts zit. Misschien komt daar ook wel de voorliefde vandaan om veel te toeteren. Je ziet het andere verkeer een beetje laat bij de bocht, maar ze horen wel dat jer er aan komt. Ik vind het irritant als ik op de motorbike rij en achter mij toetert een auto acht keer. Zomaar.
Vandaag rij ik weer naar het strand en morgen reis ik verder naar Mawlamyine.